El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

08 marzo, 2010

Echando la vista atrás

Desde hace cuatro años, marzo no ha sido un mes muy agraciado para mi. Siempre que llegan estas fechas no puedo evitar echar la vista atrás y acordarme de los momentos más tristes de mi vida. Hace cuatro años tuve que despedir a mi abuela a sus 90 años de edad, entró en el cielo (ella creía en eso y por eso lo digo) por la alfombra roja.
Tal día como pero hace ya cuatro años, hoy teníamos que llevar a la Señora Lola a urgencias. Recuerdo que era miércoles y yo me iba al instituto a mis 23 años a luchar por terminar el bachillerato, además tenía un examen de matemáticas que por cierto me salió fatal. Mi abuela se había despertado y estaba desorientada, mareada y no hacía más que repetir la misma frase una y otra vez. Mientras mi madre llamaba a la ambulancia yo abrazaba a mi abuela en la habitación y le hablaba para tranquilizarla, le decía una y otra vez que se tenía que poner bien para poder celebrar su 90 cumpleaños el fin de semana que se avecinaba. Por momentos ellas reaccionaba y contestaba de forma coherente pero al momento seguía con sus frases que nada tenían que ver con la conversación que intentaba mantener con ella su nieta.
Recuerdo también que fue el comienzo de unos días muy duros, pues en cuanto la ingresamos en el hospital, tras haber pasado por el centro de salud de mi pueblo y tener bronca con uno de los médicos por negarse a atenderla, sabíamos que no la veríamos salir de nuevo. Desde entonces no hay día que no me acuerde de ella, ya sea en una conversación, a la hora de escribir o al decir "como decía mi abuela"... Pues me despido con una frase que utilizaba ella: "o que non mata, enjorda filliña".

No hay comentarios: