El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

16 octubre, 2008

Operación champú III . Entrevista a un convaleciente

Este es el testimonio recogido de una entrevista al gato protagonista de la saga "Operación Champú", el famoso Ray. Lisa entrevistó a nuestro amigo y estas fueron sus declaraciones:
P: ¿Cómo ha sido el accidente en el que te has roto el fémur de la pierna derecha?
R: No recuerdo mucho, la verdad - se ríe- sólo sé que estaba con mi hermano Patus jugando por las inmediaciones de mi hogar y perdí la consciencia, cuando la recobré estaba metido en el canalón de la casa de la vecina y no podía salir.
P: No recuerdas el accidente... ¿Qué es lo que recuerdas de aquel sábado?
R: Recuerdo haber amanecido en el canalón y dado que mi voz no es muy alta nadie escuchaba mis lamentos ni mis gritos de auxilio. Sé que era mediodía cuando la abuela Merchi pasó por delante de la casa de la vecina entonces me escuchó, yo no me podía mover así que le decía que por favor me sacase de allí. Enseguida llamó a mi madre, Lupi, que vino corriendo con una escalarea para sacarme de allí.
P: ¿Recuerdas algo más de ese momento?
R: Recuerdo la sensación de impotencia que tenía encima, con hambre y sintíendome sucio ya que el canalón estaba lleno de tierra y esas cosas... Yo que soy un felino limpio y curioso... no podía hacer nada, absolutamente nada... era frustrante estar allí. - pone cara de angustia y casi le viene una lágrima a los ojos- Menos mal que en cuanto me sacaron de allí me dieron un baño templadito y me dejaron al sol para que me secara mientras consultaban con las autoridades sanitarias sobre qué hacer conmigo en ese estado.
P: ¿Consideras que la reacción de tu familia fue lo suficientemente rápida?
R: Sé que ese día me buscaron por todas partes, pero no me encontraban... la respuesta fue rápida una vez me encontraron el problema fué que no me encontraron hasta después de comer. Tardaron en eoncontrarme pero respondieron rápido.
P: Se rumorea que tu madre andaba un poco despreocupada... ¿tienes algo que decir a eso?
R: No voy a entrar a hacer declaraciones polémicas, somos una familia feliz con nuestros más y nuestros menos pero no dejaré que acuséis a nadie de mala madre o de mala abuela... yo vivo bien o es que no se me ve. Te voy a dar un dato que va a sacarte la mala idea que puedas tener de mi madre: el día de la operación no se movió de la puerta del quirófano.
P: Es lo menos que podía hacer, al fin y al cabo es tu madre... cambiando de tema. Vemos por las fotos que en la operación te han colocado unos fijadores externos... ¿molestan mucho?
R: Al principio sí, pero ahora ya me he acostumbrado. Ya he empezado a apoyar el pie así que poco a poco voy mejorando. Aunque el otro día hice un poco el gamberro a pesar de los consejos de mi familia, y me enganché en la cancilla... fué un poco doloroso en el momento pero ya vuelvo a caminar casi con normalidad. -se ríe- Es divertido, en ocasiones pierdo el equilibrio porque los hierros pesan un poco y parece que voy borracho...
P: ¿Qué hay de la atención sanitaria? ¿Tienes alguna queja?
R: En un primer momento me atendió Campanilla y me trató muy bien. El día del accidente no estaba de guardia pero le agradezco que me haya mirado ella y no un desconocido en Cambados... La operación fue llevada a cabo por Julio, como todos los chicos, son menos dulces pero aún así no me quejo, no me enteré absolutamente de nada... mientras estaba anestesiado soñaba que corría por el jardín con mi hermano Patus detrás del ratoncito Pérez, casi lo pillamos y todo.
En general todo muy bien ahora me queda un largo periodo de recuperación, en unos días me sacan los puntos y ya me crecerá el pelo... porque me hicieron un corte de pelo con el que me siento ridículo... pero las operaciones es lo que tiene... o te cortan el pelo o caducas...
Esta semana he acudido a la clínica a mi revisión, y me han maqueado un poquito los hierros porque ya empezaba a pinchar, así que me los acolcharon... Ahora me puedo subir a la cama sin engancharme a las sábanas. Quiero aprovechar esta entrevista para saludar a Campanilla y decirle que pese a lo que piense, es una gran persona y me alegro un montón de que fuera ella quien me atendió en un primer momento y que me haga las revisiones. Un beso a ella y a mi familia.
P: Gracias por estas declaraciones, ya te dejamos descansar que te lo mereces. Un saludo srto. Ray.

No hay comentarios: