El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

11 agosto, 2008

El Terremoto

Esta mañana me ha despertado una dulces voz de un niño de 2 años, continuamente saludaba a todo aquel ser viviente que se paseara por casa: "Hola Lelo, hola Lela, hola Peta, hola Ali, hola Tita, hola Mimis..." Y así continuamente. Saludaba a sus abuelos, a su tío a pesar de que aún no se había despertado, a su tía... Dulce y condenada voz que me despertó privandome de una hora más de sueño.
No me quejo mucho, la verdad, el fin de semana lo pasé en buena compañía, el Mono, la Pija, la Payasa, ... Me gusta alguien, qué le voy a hacer... esta semana quedaré con ella para ir conociéndola un poco más a ver si por casualidad me encuentra un algo que le pueda gustar y así terminar el verano más animadito de lo que empezó.

1 comentario:

Cours de français dijo...

Ais, a "pija"... A ver que vas facer con ela, eh? Nada do que eu non faría, jeje.
Véxote esta semana, princesiña

Ro