El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

21 febrero, 2008

Sólo para mí

Hoy es el primer día en muchos meses que me siento así, triste, melancólica y por momentos con ganas de llorar. La verdad es que me pregunto por qué siempre llego a este punto, siento angustia por dentro y la ansiedad me invade otra vez.
Supongo que un cúmulo de cosas me supera por momentos. Siento lejos a los que más quiero, sin olvidar que los quiero. Estoy más mimosa de lo normal y el no tener la dosis de mimos que necesito me hace dudar, la autoestima baja hasta el sótano y la inseguridad invade mi mente, haciéndome flaquear con tontos pensamientos. No es el mejor momento para ponerme así, el estress reina por doquier y el invierno es triste.
Me duele el corazón por dentro, y a cada cosa "cursi" que digo me viene una lágrima a los ojos. Lo único que quiero ahora es dormir y llorar, pero no puedo porque cuanto más quiero, menos puedo. No es el momento de ser débil pues peores momentos he vivido y seguro viviré así que mentalízate Lisa, "eres fuerte" y no vas a flaquear.
Este post no lo escribo para mi escaso público, sino para mí, pues verme reflejada en palabras escritas me ayuda a superarme y afrontar mis problemas. Este post me lo dedico a mí, porque me hace falta mucha fuerza para aguantar en estos momentos sin caer otra vez al pozo. Aquel pozo oscuro y gris que siempre alimentó mi temor. Olvida la melancolía y haz cosas diferentes, escribe y si tienes que llorar, házlo. Esto es un consejo de tu mejor amiga, tu misma persona.
Lee este texto nada más termines de escribirlo y resurge de las cenizas, fénix. Disfruta de cada día como si fuese el último pero sin temer al mañana y jamás olvides que hay gente que te aprecia.

No hay comentarios: