El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

15 mayo, 2006

ApFf

Seca está mi mente de ideas creativas, tan solo echo mano de la creatividad que me caracteriza para tremendas tonterías. El otro día mientras mirábamos una película mi mejor amigo y yo nos dedicamos a inventar nombres japoneses ya que la película en cuestión era de terror japonés (en resumen, una mierda) que no asustaba ni al criado de la pulga de mi perra.
Tengo el blog más parado que el coño de una monja y además me estoy volviendo grosera y ordinaria (que vienen siendo sinónimos pero me gusta realzar esta grosería que me caracteriza últimamente) por no decir cosas peores. La llegada de la primavera me ha alterado las hormonas y las hormonas han actuado de forma negativa en mi mente.
El lado bueno de esta última racha es que estoy aprobando más asignaturas de las que esperaba. Por ahora ya va Biología, Inglés, Lengua Española, Gallego, Histora (esta es todo un logro para mi vida académica, nunca fui capaz de aprobar historia antes de junio), Filosofía (aunque hoy he tenido el último examen, espero que no me haya salido nefasto, sólo necesito un 2 para aprobar) ... La que cargo fijo fijísimo es Física pero creo que con un poco de peloteo y algo de originalidad en la presentación de la libreta aun se puede arreglar de mala manera... siempre me puedo casar con el hijo del profe para aprobar... Para Matemáticas necesito ayuda divina pero creo en mí, toda una divinidad, y puede que la salve... y para Química no pierdo la esperanza, como dice Abelardo "aprobar está na túa man" (será que tengo que apuntar las chuletas en la mano)
La ilusión y la esperanza son lo último que se debe perder... Me llaman CaBeZiTa LoCa por seguir mis sueños y por querer que no amanezca nunca... bueno y por algo más que no viene al caso, sólo hay que leer el blog para darse cuenta... En fin serafín, con esto y un bizcocho hasta mañana a las ocho... así que piro vampiro y chau pescau que no me gusta el bacalau... Bicos nas cachas

No hay comentarios: