El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

15 diciembre, 2005

...

Esta mañana sonó el despertador, le dí al botón para que se repitiese a los 10 minutos pero no lo volví a oir hasta pasados 30 minutos. Menos mal que la profesora de Filosofía no iba a clase por lo que tendría que entrar a segunda hora. Entonces a las nueve salí de casa para dirigirme a la cafetería del instituto a desayunar y todo me pareció extraño:
1. En consergería todo estaba muy raro, un reducido grupo de profesores hablaba con gesto serio, así que saludé sin más.
2. En las escaleras de la entrada había dos niñas llorando abrazadas. así que sigo caminando y paso por delante de la sala de profesores, todo estaba tranquilo.
3. Bajando por las escaleras me encuentro a algún profesor que subía con cara seria.
4. Delante del gimnasio me encontré a la directora, a la vicedirectora y al profesor de educación física hablando en un corrillo de algo que había sucedido. También caras serias.
5. Llego a la cafetería, Chus hablaba con otro profesor y parecían consternados.
Yo me limité a saludar y pregunté si ocurría algo que todo estaba muy extraño por la mañana. Entonces me enteré de la terrible noticia, un niño de 4º ESO se había suicidado el día anterior tirándose de lo alto de una vieja cantera de mi pueblo. Al parecer lo había anunciado a sus amigos y según comentaron había en su pupitre un dibujo de un acantilado con la fecha de su nacimiento y la de su muerte, o sea la de ayer. Ya podeis imaginaros cómo se me quedó la cara ante semejante trajedia ¿qué le habrá pasado por la cabeza al pobre del chavalín? ¿nadie pudo ayudarle a superar sus posibles problemas? ¡Cuánto valor y cuánta cobardía! Valor por ser quién de acabar con la vida de uno mismo, cobardía por no saber afrontar la vida con dignidad y tirar para adelante.
Alguna vez he pensado en el suicidio cuando me encontraba sumida en una depresión, intenté hacerme un corte en las venas pero la sangre me impresionó tanto que se quedó en un lijero arañazo. Me hubiera gustado decirle que a su edad todo parece oscuro cuando se tienen problemas, que con un poquito que se ponga las cosas mejoran sustancialmente, que pensara en su familia y en sus amigos porque sin duda un suicidio es un acto de egoísmo puro y duro. Arrebatase la vida para la madre del sujeto a suicidar es como matar un trocito de su alma, una madre que te da la vida junto con un padre es la persona que más respeto merece en esta vida. En ellos pensé yo cuando estaba obcecada en que la vida era una mierda y que no merecía la pena luchar por ella, luché por toda la gente que me quiere y que hace que la vida valga un poco más la pena y aquí estoy, contando lo que terriblemente ha pasado en el instituto.
Me hubiese gustado poder ayudarle y sin embargo pasó a la historia como un niño con el que intercambié palabras para venderle lo que quería de la cafetería del instituto. Ha pasado desapercibido ante mis ojos y ha pasado así ante los ojos de mucha gente que quizás pudieron haber ayudado. Realmente, no hay nostalgia peor que añorar lo que nunca jamás sucedió, así que pasa fugazmente como una persona que no tuvo el valor de afrontarse a la vida y sí a la muerte en acto de egoísmo, perdiendo la mayor batalla de todo los tiempos que ha de afrontar el ser humano, vivir.

1 comentario:

Pequeña saltamontes dijo...

Joder... Un poco fuerte...
Supongo q todos en algún momento pensamos en el suicidio y luego nos acojonamos con la idea de dejar detrás a mucha gente jodida... Su madre, supongo q no se le habrá ido un trocito del alma sino toda en sí, además de la frustración por no saber q le pasaba x la cabeza a su propio hijo... No quiero pasar x eso nunca.
Y ánimo, q estás tristona últimamente...