El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

10 diciembre, 2005

Accidentes y roturas

¡Plaf! Se ha roto. Se ha roto y no tengo pegamento. No tengo pegamento con qué reparar lo roto, me resigno. Me resigno a no verte entero jamás, tú que alegrabas las vistas de todo aquel que entraba en tu radio de efecto. Habrá que comprar otro y substituirlo, substituirlo esperando que lo nuevo llene como llenaba lo antiguo el tiempo que se paraban a analizarlo, a extraer una idea, un significado y un porqué.
El amor no entiende de razones, es una lección que aprendí hace tiempo. Un sinvivir de dichas y desdichas que alegran y entristecen, día sí día también la vida de una persona. Pero hoy, mi corazón, se ha roto. Rotos todos los trozos de un corazón astillado y castigado por el desdén de la vida.
¡Ahora me doy cuenta! ¡Tengo la solución! El marco no es importante, quien llamaba la atención de las vistas era la propia foto, el retrato, la imagen. Ingenua de mí, que creía importante el marco con el cristal. ¡Plaf! Se ha roto. Ahora ya no me importa, tengo algo mejor, su esencia que es más que todo y menos que nada.
Al remover entre los trozos de un corazón roto encuentro algo etéreo, una esencia. El éter que se escondía tras la parte física del corazón es lo que queda siempre, antes y después. No sé siquiera si es volátil o no, pero cuando encuentro una masa de éter desprotegida y la observo, veo que poco a poco se va reconstuyendo su armazón hasta formar de nuevo aquel eterno corazón.

No hay comentarios: