El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

07 octubre, 2005

Recordando al gorrioncillo

Cierto día escribí algo sobre un pájaro, un pequeño gorrión. Ese relato causó sensación entre el grupo que entonces consideraba mis amigas, muchas de esas amigas no se han preocupado más por mí desde que me marché de Santiago y la verdad, lo agradezco. Agradezco que me hayan allanado el camino del olvido, que haya desperdiciado la oportunidad de seguir manteniendo conmigo una relació amistosa. ¡Ellas se lo pierden! Otras, todo hay que decirlo, sin embargo han demostrado a pesar de la distancia que se puede contar con ellas, ¿por qué meter a todas en el mismo saco?
No sé como hubiese acabado ese relato escrito por capítulos de haberme quedado allí. El relato narraba el día a día de un pájaro que no se sentía en plena libertad a pesar de su independencia, ese pájaro era mi reflejo. Puedo decir ahora, que ese pájaro volvió a su roble natal a seguir formándose como individuo, que a pesar de que en un pasado fué mucho más feliz, ahora lo es. Rodeado de toda esa fauna que lo quiere y lo mima como es preciso. Puedo decir también, que a pesar de que su tórtola ha volado de su lado encontrará una mil veces mejor. Ahora, a pesar de ciertas ataduras se siente libre. Libre de escoger, libre de volar, de sentir, de vivir...

No hay comentarios: