Din que o tempo cura as feridas mais co tempo aprendín que é mentira esa afirmación. As feridas perduran e o tempo axúdache a comprender e a aprender a vivir coa dor.
Seis anos hai dende o día que perdín ao home da miña vida, como corre o tempo. Non hai día que non me acorde de aquela marabillosa persoa que tiven coma pai. Non foi unh pai perfecto mais foi (e sempre será) o meu pai ideal.
Segundo o calendario maia o ano 2012 foi o derradeiro e alguén interpretou eso como unha teoría catostrifista da fin do mundo. Por sorte o por desgracia a vida continou despois daquel suposto remate do mundo e seis anos despois me atopo contándovos esto.
Para min o 2012 supuxo a fin do meu mundo, todo se veu abaixo: familia, amig@s, parella... Nese momento percateime que, a fin de contas, neste mundo naces e vives soa (sobre todo nos malos momentos)... A familia estaba devastada por dúas perdas importantes en menos de un ano, a de meu pai e da miña prima e eu tiña que ser un apoio firme... @s amig@s que creía ter estaban a outras cousas, cadaquén ten a súa vida e non llo reprocho... a parella, tentou estar durante algo de tempo pero a súa vida tamén se desmoronou e rematamos por deixarnos.
Aprendín con axuda profesional a elaborar un duelo de forma natural, a reconstruirme a min mesma e a sacar cousas positivas de todo esto. Aprendín gracias a unha boa psicóloga o que é a RESILIENCIA. Ao parecer e segundo o criterio da psicóloga era unha cualidade coa que xa viña pero da cal eu tiña total descoñecemento, non se pode ser algo que non coñeces...
A finais do 2012 xa estaba en proceso de recuperación, a resiliciencia facíame saír a frote pero o nadal foi moi duro e o 2013 chegou enseguida. Despois de cada baixón non quedaba máis remedio que remontar e ainda que había xente ao meu redor nadie sabía como me sentía... Foi un duro camiño e no lugar de un duelo decateime de que tiven que elaborar tres, nin máis nin menos!
O duelo pola perda da miña prima Cloe meses antes da de meu pai se quedou parada pola nova do diagnóstico do home da miña vida, o de meu pai e o que a día de hoxe me parece o menos difícil, a ruptura de parella. Todo en menos de 12 meses! E aquí estou, recordando aquela época tiste con certo orgullo...
Hoxe, ano 2018, son unha persoa feliz que ten malos momentos coma o resto do mundo, boto de menos aos que non están, choro e me recompoño. Houbo momentos desde presente ano que espertaron pantasmas dos pasado, a sombra do cancro, as visitas a hospitais... pero por sorte hoxe non estou soa, teño unha persoa coa que formo equipo e á que quero por encima de todo. Se meu pai e miña prima me viran seguro estarían felices de verme así... Pero abril segue a ser un mes que me remove cousas por dentro.
Seis anos hai dende o día que perdín ao home da miña vida, como corre o tempo. Non hai día que non me acorde de aquela marabillosa persoa que tiven coma pai. Non foi unh pai perfecto mais foi (e sempre será) o meu pai ideal.
Segundo o calendario maia o ano 2012 foi o derradeiro e alguén interpretou eso como unha teoría catostrifista da fin do mundo. Por sorte o por desgracia a vida continou despois daquel suposto remate do mundo e seis anos despois me atopo contándovos esto.
Para min o 2012 supuxo a fin do meu mundo, todo se veu abaixo: familia, amig@s, parella... Nese momento percateime que, a fin de contas, neste mundo naces e vives soa (sobre todo nos malos momentos)... A familia estaba devastada por dúas perdas importantes en menos de un ano, a de meu pai e da miña prima e eu tiña que ser un apoio firme... @s amig@s que creía ter estaban a outras cousas, cadaquén ten a súa vida e non llo reprocho... a parella, tentou estar durante algo de tempo pero a súa vida tamén se desmoronou e rematamos por deixarnos.
Aprendín con axuda profesional a elaborar un duelo de forma natural, a reconstruirme a min mesma e a sacar cousas positivas de todo esto. Aprendín gracias a unha boa psicóloga o que é a RESILIENCIA. Ao parecer e segundo o criterio da psicóloga era unha cualidade coa que xa viña pero da cal eu tiña total descoñecemento, non se pode ser algo que non coñeces...
A finais do 2012 xa estaba en proceso de recuperación, a resiliciencia facíame saír a frote pero o nadal foi moi duro e o 2013 chegou enseguida. Despois de cada baixón non quedaba máis remedio que remontar e ainda que había xente ao meu redor nadie sabía como me sentía... Foi un duro camiño e no lugar de un duelo decateime de que tiven que elaborar tres, nin máis nin menos!
O duelo pola perda da miña prima Cloe meses antes da de meu pai se quedou parada pola nova do diagnóstico do home da miña vida, o de meu pai e o que a día de hoxe me parece o menos difícil, a ruptura de parella. Todo en menos de 12 meses! E aquí estou, recordando aquela época tiste con certo orgullo...
Hoxe, ano 2018, son unha persoa feliz que ten malos momentos coma o resto do mundo, boto de menos aos que non están, choro e me recompoño. Houbo momentos desde presente ano que espertaron pantasmas dos pasado, a sombra do cancro, as visitas a hospitais... pero por sorte hoxe non estou soa, teño unha persoa coa que formo equipo e á que quero por encima de todo. Se meu pai e miña prima me viran seguro estarían felices de verme así... Pero abril segue a ser un mes que me remove cousas por dentro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario