El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

30 noviembre, 2005

Halagos

¡Qué bello ser! Me lo llevo conmigo. Me inclino ante tal criatura que desde su pequeñez engrandece mi alma. Ese ser me ha mirado fijamente a los ojos y ha sabido leer en mí lo que nunca me atreví a decir con palabras, ese que he hecho de mi alguien merecedor de esta vida, ha estado ahí siempre que lo necesité, dándome cariño e intentando arrebatarme una sonrisa con sus locuras.
Es quien sin palabras me ha demostrado su cariño, me ha apoyado y me ha regañado cuando me iba. Con la maleta en mano me agarró de una pierna un día, diciéndome sin hablar que me quedase. Cuando la miro a los ojos siento que me entiende, a veces se hace la sueca pero si es llamada acude al reclamo. Es Peta, mi perra, esa misa a la que no le gusta que le saquen fotos. Según fuentes: "el perro es el mejor amigo del hombre".

No hay comentarios: