El blog de la zoocióloga que quería ser escritora

ETERNAMENTE EN OBRAS - Este blogue naceu da necesidade de sacar fora o meu mundo interior, como ferramente que me axudou a aprender a expresar e transmitir sentimentos en sensacións. Escribir foi o que fixo de min unha persoa que conseguiu evolucionar ata o punto no que me atopo hoxe.

Neste blogue atoparás textos en galego e en castelán porque dependendo do día no que esscriba e dos sentimentos do momento a lingua que se pronuncia pode ser calquera das dúas.

24 octubre, 2005

Comenzando la semana

Hoy es un día de esos extraños, tras un extraño fin de semana. Supongo que serán las secuelas de la resaca dominguera, cada vez más extrañas. El sábado me agarré una buena pedaleta sin motivo alguno, tan sólo un botellón.
No hizo falta siquiera beber demasiado, un par de cubatas bien cargados de medio litro y algo de marihuana. La verdad es que fui consciente de todo el proceso pero hubo un momento en el que no era capaz de controlar mis acciones. Era como en un videojuego, me sentí protagonista de un juego de acción en primera persona, un personaje sin control alguno.
No hice ninguna locura de las mías, tan sólo disfruté de esa sensación. Cuando creí que me empezaba a hacer la pesada en la reunión, fiesta o botellón, decidí marcharme a casa. Dos personajes de la fiesta se ofrecieron a acompañarme un rato, por el camino me torcí un tobillo y menos mal que iba en este estado que describo, no me dolió tanto como otras veces y fui capaz de llegar a casa con ayuda de los dos personajillos.
Los recuerdos que tengo de esa noche son casi oníricos, es más una sensación que un recuerdo nítido. Hay trozos del camino a casa, por ejemplo, que no recuerdo con exactitud. El camino se me hico eterno, pero al fin y al cabo llegué de una sola pieza a casa, me saqué la ropa, las lentillas y me puse el pijama. Dormí toda la noche de un tirón abrazada a mí misma, cuando me desperté el domingo a mediodía tenía los brazos dormidos y un dolor de tobillo insoportable. Dediqué el domingo y el lunes a descanso del pobre y maltrecho pie. Dejé mis obligaciones de lado, por eso y porque mi abuela ha tenido una arritmia cardíaca y ha tenido que pasar por el hospital esta tarde. Gracias a Dios, o a quien esté ahí arriba, ella está bien y a mi ya no me duele tanto el pié. Mañana supongo que acudiré a mis deberes y obligaciones. Esto es lo que yo llamo un comienzo de semana "entretenido".

No hay comentarios: